De Poolse saxofonist/componist Maciej Obara nam in 2012 deel aan het Take Five Europe project, daar ontmoette hij de Noorse muzikanten contra bassist Ole Morten Vagan en percussionist Gard Nilssen, dat was het begin van zijn internationale kwartet, de Poolse pianist Dominik Wania completeerde het gezelschap. Tussen 2012 en 2015 brachten ze drie albums uit op het Poolse label ForTune. In 2017 kreeg Obara een uitnodiging van de wereldberoemde producer Manfred Eicher om toe te treden tot de reeks artiesten van het befaamde ECM label, Frozen Silence is inmiddels het derde album op ECM.

Het is goed te horen dat dit viertal al zoveel jaren samen speelt, de interactie en het samenspel is groots. Daarom blijft het bewonderingswaardig dat de bron van alle composities is ontstaan bij Obara, doordat samenspelen tijdens de pandemie onmogelijk werd, vertrok Obara uit Warschau en ging naar de omgeving van Karkonosze in Zuidwest Polen waar zijn wortels liggen. In deze heuvelachtige omgeving, bijna geïsoleerd, componeerde hij nieuwe muziek die hier perfect wordt uitgevoerd door zijn quartet. Wederom weer een bewijs hoe goed deze confraters elkaar aanvoelen en samenwerken.

Al in het eerste nummer “Dry Mountain” worden we herinnerd aan de omgeving waar Obara de nummers van dit album componeerde. Vluchtige strofen op de altsax, afgewisseld met sereen pianospel vormen de muzikale omschrijving van het landschap. In “Black Cauldrun” (tekenfilm van Disney uit 1985) is er sprake van verstilde klanken die zorgen voor een mysterieuze sfeer, terwijl de spanning wordt opgebouwd. Het titelnummer “Frozen Silence” heeft een huppelende melodie die de luisteraar in zijn greep houdt, altsax, piano en bas bouwen samen een sfeervol muziekstuk dat misschien wel het hoogtepunt van dit album genoemd kan worden. Ook in nummers als “High Stone” en ”Rainbow Leaves” zorgen de sfeervolle klanken voor aangenaam luister plezier, nee het is geen verstilde ECM muziek, er is wel degelijk een muzikale spanning aanwezig onder de oppervlakte.

Vooral in Rainbow Leaves zorgt het fluïde spel van Obara ervoor dat je in gedachten een leeuwerik hoort zingen hoog in de lucht. Gard Nilssen leidt met tromgeroffel het nummer “Twilight” in, waarna Obara de luisteraar met ijle klanken meevoert op een gedroomde reis, fraai. Meer tempo en spanning horen we in “Waves of Glyma” dat in al zijn snelheid en relatieve geweld doet denken aan golven in de branding. Het album word afgesloten met “Flying Pixies” (iets uit Harry Potter ?) verstilde klanken die een sprookjesbeeld oproepen, niet overtuigend maar daar staan genoeg fraaie muzikale composities tegenover !

Jan van Leersum.